Vandaag mochten we iets langer slapen en zaten om 8.30 uur aan het ontbijt. Vandaag zouden we gezinnen gaan bezoeken in de omgeving van Bod. Dominee Sorin, br. Scurtu zag het niet zitten, kwam ons ophalen en rond 10.00 gingen we op pad. Dominee Sorin is een bevlogen en enthousiaste man. In een gebied waar het christelijk geloof nog echt van de grond moet komen is hij hier echt op zijn plek. De kinderen bied hij aan om na schooltijd, dit zijn veel minder uren als bij ons in Nederland, om naschoolse opvang te gaan waar ook allerlei activiteiten worden gedaan. Ook krijgen de kinderen hier een warme maaltijd omdat dit bij deze kinderen thuis niet altijd vanzelfsprekend is.

Zoals gezegd gingen we op pad. Bij het 1e adres kwamen we even vast te zitten in de sneeuw maar een buurman schoot ons te hulp. Na wat overleg bleek dit een Nederlander te zijn en zo ontstond er een leuk gesprek. Nadat we weer verder konden kwamen we op het 1e adres aan. Een sombere woning waar een vrouw woonde met haar dochter. Het bijzondere aan deze woning was dat er geen stromend water is en geen elektriciteit. De elektriciteit die er is komt van 3 zonnepanelen maar op deze manier is er in de avond en nacht dus geen elektra in huis. Navraag leerde dat toen zij de grond kochten en ergens in de kleine lettertjes stond dat de eigenaar van dit stuk grond geen elektra zou aanleggen. Hierdoor staan er nu op dit stukje grond een tiental huizen zonder elektra aansluiting. Ook in de toekomst blijven deze huizen zonder elektra omdat de eigenaar niet van plan is om de aanleg te laten uitvoeren. Deze vrouw wilde graag een vierde zonnepaneel zodat er iets meer elektra voor haar woning beschikbaar is. Gelukkig zijn haar buren bereid om haar een gedeelte van de dag van elektra te voorzien, hoewel dit ook van zonnepanelen komt en ook dus niet eindeloos elektra kan leveren.

Verder bezochten we een vrouw van 81 jaar van wie haar man een aantal jaren is weggegaan en nooit meer iets van zich heeft laten horen. Deze vrouw raakte steeds meer in de war. Zij woont in een heel klein gedeelte van een huis maar de omstandigheden zijn zeer pover. Één ruimte van 3 bij 3 meter waar een bed staat, waar deze vrouw dus de hele dag opzit, en klein fornuis. Op deze oppervlakte leeft deze vrouw hier dus 24 uur dag in dag uit. In de andere gedeelte van het huis, waar we niet zijn binnen geweest, woont haar zoon die aan schizofrenie lijdt. Dit geeft behoorlijk wat spanningen tussen de moeder, die niet alles meer begrijpt, en haar zoon. De vrouw was zeer dankbaar voor de boodschappen en dankt u daarvoor hartelijk.

Verder een aantal gezinnen bezocht en wat daarbij opviel was dat er nogal wat kinderen, in de leeftijd van 12 tot en met 16 jaar, die niet meer naar school gaan. Gewoon niet meer naar school om diverse redenen. Er is geen instantie die daar naar omkijkt dus er is geen enkele dwang om weer terug te gaan naar school. Met dominee Sorin over gesproken en hij probeert die kinderen nu via diverse activiteiten weer aan het leren te krijgen. De toekomst van deze kinderen staat echt op het spel alleen zijn zij daar zelf helaas niet van overtuigd of overzien daar niet de gevolgen van.

Op één van onze bezoeken kwamen we op het privé terrein van een varkenshouder. De mensen die daar werken mogen in één van de bouwvallige huizen wonen, maar als er geen werk meer is of als ze kwijt willen dan sta je gewoon op straat. De mensen die hier werken zijn vaak analfabeet en hebben dus eigenlijk geen keus. Door deze constructie zitten ze helemaal klem. Een soort van slavernij en dat in deze tijd.

Zo mochten we op deze dag vele gezinnen bezoeken en hebben we helaas weer veel moeilijke situaties gezien. Gelukkig staat het geloof centraal. Dominee Sorin zei ook dat sommige gezinnen met heel weinig gelukkiger zijn dan sommige gezinnen met veel. Het gaat er om wat je in je hart voelt. We mochten overal bidden, en ook voor ons en u werd er gebeden. Mooi dat tussen al deze moeite onze Heer en Heiland aanwezig is.

Morgen reizen we af naar Suecava, waar we te gast zijn bij de familie Bran.

Vanuit een koud Codlea, het wordt vannacht – 18, we kruipen maar dicht tegen elkaar,

met vriendelijke groet,

Ron en Bas.

Na een goede voorbereidingstijd was het tijd voor de laatste zaken rondom de reis.           

Op woensdag 1 februari hadden we de inzameling van kleiding en schoenen. Het was even afwachten wat er binnen zou komen want het was toch alweer twee jaar geleden dat voor het laatst hadden ingezameld voor dit project. Onze angst was ongegrond, nog voor 19.00 uur was de hal van De Heuvel behoorlijk gevuld met kleding en schoenen. Een gezellig team stond klaar om alles te sorteren en in dozen in te pakken. Sinds een aantal weken waren er meerdere transporten bij de grens aangehouden en mocht de kleding en schoenen die in zakken zaten niet het land in. Via via werden er voldoende dozen aangeleverd zodat we onze kleding en schoenen in dozen konden inpakken.

Op zaterdag 4 februari hebben we de bus, welke wederom is gesponsord door dhr. Van de Oever van Atlantic, gevuld en was de voorbereiding te einde. Op zondag 5 februari werd in de Eben-Haezererk een gezamenlijk dienst gehouden en ontvingen wij de reiszegen van St. Patrick. Mooi om zo, namens u, op reis te mogen gaan.

Nadat we de ontvangen schoenendozen voor de kinderen in de bus hadden gezet en we onze familie gedag hadden gezegd, reden we nog even langs De Heuvel. Ook hier mochten we vele schoenendozen in ontvangst nemen om later in Roemenië uit te delen. Hierna reden we Pernis uit en konden we aan onze reis beginnen.

Na een overnachting in Duitsland reden we op maandag richting Hongarije naar het plaatsje Miscolc. Hier wonen dominee Istwan en zijn vrouw Eniko, en hier overnachten we traditiegetrouw als we naar Roemenië reizen. Zoals altijd werden we hartelijk ontvangen en mochten we na een heerlijke maaltijd ook genieten van goede gesprekken die afgewisseld in het Engels en in het Nederlands werden gevoerd.

De volgende morgen na het ontbijt stapten we in de bus voor de laatste 650 kilometer. Normaal gesproken is dit een uur of zes rijden maar omdat Roemenië weinig snelwegen kent duurt dit aanzienlijk langer. We waren dan ook verbaasd dat een groot aantal snelwegen, die de laatste jaren in aanleg waren, nu gereed waren. Dit scheelde echt veel tijd en hierdoor waren we op tijd in Codlea bij Gera en haar gezin. Na een heerlijke maaltijd werden de voorbereidden voor morgen besproken. We gaan op tijd op pad om zoveel gezinnen als te bezoeken. We zijn benieuwd hoe de situatie hier nu is, zo na Corona en de oorlog in Oekraïne, waardoor alle veel duurder is geworden.

Morgen zullen we de bezoeken met u delen.

Vanuit een koud Codlea vannacht -12 met vriendelijke groet, ook namens Ron,

Bas.